Love & Hate

Liggen deze twee emoties (of wat zijn het eigenlijk?) echt zo dichtbij elkaar?

Je keek me vandaag aan op een manier die ik niet van je ken. Zonder liefde.

Ik schrok.

En ik vraag me af hoe ik naar jou kijk.

Loungesetje

Het was een slenterdag vandaag. Ik voelde me prima. Niet buiten zinnig van geluk, maar ook niet in een mweh-mood. Totdat ik door de straten liep van ons dorp en kleine flarden geluk meekreeg.

Een stelletje kroop in de auto bij een ander stel. Mensen op leeftijd. Ze zwaaide me uitbundig toe. Ik liep door een wolk van parfum van de vrouw die net was ingestapt. Ze was zo blij als een klein kind daar in de auto. Waar zouden ze heen gaan? Uit eten? Theater? Een paar tuin verder speelden broer en zus een spelletje badminton. Achter in die tuin stond zo’n loungeset in de perfecte kleur en de perfecte erbij passende kaarsjes en vaasjes erop. De perfecte familie. Snerend dacht ik: misschien loopt het daar tussen die vader en die moeder ook wel helemaal niet goed, allemaal buitenkant dit.

Ik verfoeide mezelf om deze gedachten.

Zo ben ik niet.

Jaloers ben ik dus wel…

Ik wil ook kaarsjes, kaasjes, wijntjes en een loungeset. Maar dan wel met een man naast me die tegen mij slenterende gedachten kan. Een man die met en om me lacht. Een man die dan een wijntje in schenkt, zijn arm om me heen slaat en zegt: ‘Mila, jij bent me er eentje.’

wijn

 

Kleur

“De wereld is niet zwart/wit… Hij is niet eens grijs, ook geen verschillende tinten. De wereld is een kleurenpracht, maar niet alle kleuren mengen mooi… If at all.”

Vandaag met Chris gesproken. Ik denk na over zijn opmerking.

Hij geeft mijn leven wel een roze gloed.

 

…..

Net eens even door zijn FB pagina gelopen – een oud collega van me. Hij stuurt me op de gekste tijden berichtjes via de app. Zou hij gedronken hebben, vraag ik me af. Zou hij eenzaam zijn?

De berichtjes laten niks aan de verbeelding over, maar ze intrigeren mijn fantasie totaal niet. Ik reageer niet of heel erg flauw.

‘Gooi die kerel toch van de app af..’ Tsja, ik weet het.

Lang verhaal kort, ik zag net op zijn FB zijn vrouw. Mooi is ze. Geweldige lach. Pretogen. Lichaam ook niet verkeerd. Moederkloekerig.

En ik kijk naar zijn appje en ik snap het niet.

jacht? verveling? sleur?

 

Wat is er gebeurd?

‘Ze doet werkelijk haar best om er niet meer mooi uit te zien…ze stapt in bed met een joggingpak en sokken tot aan het knieën, zoiets…’

Hij had me wanhopig aangekeken. Of ik hem kon vertellen dat het een fase was of hormonen.

We raakten verder in gesprek. ‘Het lijkt wel alsof iedereen langs elkaar heen leeft. Meer broers en zussen op deze aarden dan geliefden.’

Hij had het er moeilijk mee. Duidelijk. Zijn vrouw was niet meer ‘in to him..’

Andersom ook niet meer.

Triest.

pyjama

Alleen

Mijn lichaam lijkt te voelen

wat mijn hart al zo lang weet

maar niet durft toe te geven

Ik ben alleen

Je ogen kijken me niet meer aan

ze willen mijn tranen niet zien

Je handen laten mijn lichaam koud

je warmt je niet meer

Mijn hart staat stil

het klopt niet meer

voor jou

Mijn woorden

lijken te verstommen

en komen niet meer aan

bij jou

Mijn oren

horen niet meer wat jij zegt

omdat je niet meer met me praat

Zijn we vergeten

dat er ooit liefde was?

 

 

 

Wens

wish

Ik vraag het me af….zou ik jou gewenst hebben?

Ken je dat gevoel van verliefdheid zonder te weten op wie je dan verliefd bent? Een gevoel dat door je lichaam trekt, een gevoel vol verlangen en kriebels. Duizend vlinders in je buik. Het verlangen is nog onbestemd, maar wel voelbaar.

De contouren tekenen zich af. En  opeens ben je daar. Het plaatje is compleet.