Herinneringen in je hoofd, sommige neem je mee, voor altijd. Ik kom er nu net achter dat ik ook in iemands herinneringen meegenomen ben. Feeling flattered. Ik bekijk mijn benen. Tsja, tijd laat haar sporen achter. Morgen weer een rondje rennen.
Facebook. De wereld is er een stuk kleiner door geworden. Met 1 klik op de knop herleven vriendschappen van vroeger. Niet allemaal natuurlijk. Ik raakte gisteren in gesprek met een jongen waarmee ik vroeger leuke gesprekken had in de kroeg. Ik kan me niet meer herinneren waarom we aan de praat raakten. Ik weet wel dat we de weken erna nog veel met elkaar gesproken hadden. Zo’n stoere jongen, met een hart van goud. Met een heerlijke glimlach en twee ernstige ogen waarvan ik me altijd heb af gevraagd wat daarachter schuil ging. Misschien kom ik daar nu achter, want het contact op Facebook is erg leuk. Ik heb hem net gevraagd hoe ik vroeger was, wie ik vroeger was. In zijn ogen dan.
Je was een beetje terughoudend, liever op de achtergrond, erg zachtaardig, maar ontzettend lief…
Ik moest daar even over nadenken, terughoudend, ik?
En toen kwam het….
…En ik weet nog een keer dat je een erg kort rokje aan had met zwarte panty. Je zat toen naast me op het biljart, en alle mannen keken naar je, ben daar weken van onder de indruk geweest. Er kwam zelf een jongen naar me toe die ik kende, en zei dat je geweldig sexy benen had. Dat vergeet ik dus nooit van m’n leven niet meer….
Ik kan me hier helemaal niks van herinneren. Ik zag mezelf als een muurbloempje op zoek naar mooie gesprekken en misschien wel naar die ene kus.
Zou Chris een van die mannen in de kroeg geweest zijn?
