Herfst

Mijn Facebook staat vol met vrouwen die verlangen naar de herfst.
Zou dat de hang zijn naar romantiek. Hand in hand met je man door de blaadjes lopen, terwijl de kinderen er mee strooien?

Ik verlang ook naar de herfst. Het voelt voor mij altijd aan als een dromerige tijd. De gesprekken op het terras die ik voerde op de hete zomeravonden kriebelen dan door mijn hoofd. Tegelijkertijd verlang ik naar de dagen rondom Kerstmis. De dagen vol met aandacht voor elkaar (althans, in die merci-reclames, want bij ons is er vooral ook veel ruzie over het eten en slaat ook wel eens de verveling toe, maakt niet uit hoeveel kaarsjes ik op tafel zet).

Herfst. Misschien dit jaar nog meer zin in jou dan anders. Want het stormt in mij.

Advertisements

Verhalen

Ik las het boek van een vriendin. Het gaat over een zoektocht naar liefde. Mijn hemel, wat heeft dit boek veel losgemaakt. Tijdens een vrouwen-avondje (met een wijntje en een kaasje) kwamen de tongen las. De een nog eenzamer dan de ander. Er was 1 iemand die er niks van snapte. Dat gevoel van eenzaamheid of het verbleken van je relatie had ze nog nooit ervaren. Ik denk dat we haar of niet geloofden of stik jaloers waren.
Hoe komt het toch, dat kaarsjes doven?

Weet je wat nog meer pijn deed? Twee dagen later sprak ik een vriend van vroeger. Mannen zijn ook eenzaam en hunkeren ook naar liefde.

Eenzaamheid

Je eenzaam voelen in je relatie. Soms vluchten mensen weg in andere relatie. De armen van de ander zijn dan een escape, een troost.
Maar wanneer die ander geen escape is, maar gewoon de Ware, dan zal de eenzaamheid alleen nog maar meer pijn gaan doen dan het al deed. Dan wil je alleen nog maar bij die persoon zijn waarin jij jezelf verloren hebt.

De pijn van liefde

“Without you in my arms, I feel an emptiness in my soul. I find myself searching the crowds for your face – I know it’s an impossibility, but I cannot help myself.”
― Nicholas Sparks, Message in a Bottle

Soms is het zo heerlijk om te verdwalen in de woorden van de schrijver Nicholas Sparks. Mijn adem in te houden en te lezen over twee mensen die zoveel van elkaar houden dat het pijn doet.
Liefde doet soms pijn. Vre-se-lijk veel pijn.

In message in a bottle komt het mooie stuk voor over iemands Ware Noorden zijn. Ik ben erachter gekomen dat het nog mooier is om samen de weg volledig kwijt te raken en juist dan elkaar daar te vinden. Soms moet je daarna je eigen weg naar huis weer vinden. Maar misschien helpt het lampje in je hart daarbij.

Angst

Mijn grootste angst?

Me? I’m scared of everything. I’m scared of what I saw, I’m scared of what I did, of who I am, and most of all I’m scared of walking out of this room and never feeling the rest of my whole life the way I feel when I’m with you.

September….

De zomer wil haar zon niet niet afstaan aan het vallen van de blaadjes in de herfst.
Niet dat ik er hier in Frankrijk tegenop zie om de herfst in te gaan. De kleuren zullen nog mooier zijn dan in Nederland.

De dagen gaan voorbij. Soms zijn de dagen tekort. En soms lijkt het alsof de dag er eentje is om te overwinnen.
‘Laat het in godsnaam snel morgen zijn..’ Vandaag is zo’n dag.
Het voelt allemaal zwaar.

‘Jouw leven is echt apart.’ Een oude vriendin had haar hoofd geschud tijdens het skypen. ‘Ik maak dat soort dingen nooit mee.’
Even vroeg ik me af, ligt het dan aan mij? Twee liefdesverklaringen in een weekend, een groot geheim wat ik me bij me draag wat iemand anders met me deelde, een ruzie tussen twee mensen en ik zit er tussen in. Allemaal soap-waardig. Een vriend die in zak en as zit vanwege een vervelende diagnose.
Je moet je daar gewoon eens wat beter voor afsluiten, zei Lucien me gisteren.
Het klopt, ik kan niet alles met me meedragen, maar weet je wat? Als ik me afsluit, dan ervaar ik ook de mooie dingen niet.
Dan zijn er geen klikjes, geen vriendschappen, dan is het leven saai.