…..

Net eens even door zijn FB pagina gelopen – een oud collega van me. Hij stuurt me op de gekste tijden berichtjes via de app. Zou hij gedronken hebben, vraag ik me af. Zou hij eenzaam zijn?

De berichtjes laten niks aan de verbeelding over, maar ze intrigeren mijn fantasie totaal niet. Ik reageer niet of heel erg flauw.

‘Gooi die kerel toch van de app af..’ Tsja, ik weet het.

Lang verhaal kort, ik zag net op zijn FB zijn vrouw. Mooi is ze. Geweldige lach. Pretogen. Lichaam ook niet verkeerd. Moederkloekerig.

En ik kijk naar zijn appje en ik snap het niet.

jacht? verveling? sleur?

 

Advertisements

Wat is er gebeurd?

‘Ze doet werkelijk haar best om er niet meer mooi uit te zien…ze stapt in bed met een joggingpak en sokken tot aan het knieën, zoiets…’

Hij had me wanhopig aangekeken. Of ik hem kon vertellen dat het een fase was of hormonen.

We raakten verder in gesprek. ‘Het lijkt wel alsof iedereen langs elkaar heen leeft. Meer broers en zussen op deze aarden dan geliefden.’

Hij had het er moeilijk mee. Duidelijk. Zijn vrouw was niet meer ‘in to him..’

Andersom ook niet meer.

Triest.

Zeg het maar

wanneer heb je genoeg gewerkt en gevochten?

wanneer mag je loslaten zonder om te kijken?

wanneer mag je door met je leven?

(Let niet op mij, just wondering)

Alleen

Mijn lichaam lijkt te voelen

wat mijn hart al zo lang weet

maar niet durft toe te geven

Ik ben alleen

Je ogen kijken me niet meer aan

ze willen mijn tranen niet zien

Je handen laten mijn lichaam koud

je warmt je niet meer

Mijn hart staat stil

het klopt niet meer

voor jou

Mijn woorden

lijken te verstommen

en komen niet meer aan

bij jou

Mijn oren

horen niet meer wat jij zegt

omdat je niet meer met me praat

Zijn we vergeten

dat er ooit liefde was?