Ik mis je. Denk ik.

Ik maak er soms een zooitje van. Ik wil de mensen waar ik om geef dichtbij me hebben. Neem nou Chris. Ik haat de afstand tussen ons. Niet eens de afstand in kilometers, maar de afstand in woorden en gevoel. Misschien is het ook typisch iets mannelijks. Mannen kunnen zich ontkoppelen en zich focussen op hun werk en laten zich niet afleiden door mijn berichtjes. Chris spookt door mijn dagelijkse gang van zaken heen. Als ik aan hem denk, stuur ik een berichtje. En dat is dus best wel vaak.

Chris kijkt heel af en toe naar zijn berichtjes. Ik denk dat hij er af en toe ook gewoon gek van wordt. En hoe meer ik niks van hem hoor, hoe krampachtiger ik mezelf ga gedragen. Ik zie een patroon. Ik stort mijn hart uit, hoor niks en doe het dan nog een keer om me daarna te verontschuldigen voor al mijn berichtjes. Ooooh, schreef hij me nu maar eens gewoon terug. Ik krijg geen antwoorden op al mijn vragen. Als een kind zo blij als ik dan eindelijk een berichtje krijg, meestal niet iets met heel veel woorden. En ja dan begint het circus opnieuw.

Waarom kan ik dit niet onder controle houden? Ik irriteer me zelf ook aan van die mensen die me constant allerlei onzin berichtjes sturen. Zou Chris mijn berichten onzin vinden? Ik heb het hem wel eens gevraagd, maar heb daar ook geen echt antwoord op gekregen.

Ik wil hem gewoon beter leren kennen. Maar de enige die ik leer kennen, ben ik zelf. En of ik daar nu veel vrolijker van geworden ben? Af en toe probeer ik het. Gewoon niks van me laten horen. Maar het druist zo tegen alles van mezelf in. Zo fake. Zo gemaakt. Ik neem Chris voor een gedeelte mee op mijn pad en dat doe ik door te schrijven wat ik meemaak, denk en doe.

Soms schrijf ik dat ik hem mis. Maar is dat zo? Wie mis ik? De jongen uit mijn herinnering, de man uit het heden die op enorme afstand van mij zijn leven leidt. En is het enige wat we gemeen hebben die ene zoen van toen en de klik van nu?

pats-boem: daar ben je weer…

Facebook heeft toch wel een impact op mijn leven. Kom steeds weer oude en nieuwe bekenden tegen. Zo vond mijn eerste vriendje me terug en haalden we herinneringen op. Hij schreef me een brief en die is te mooi om niet te delen.

Ik vind het leuk om te horen hoe het met hem gaat. Veel uit die tijd was bij kwijtgeraakt. Geen idee wie ik toen was en hoe ik door het leven ging. Dat komt nu weer een beetje terug. Ik leef nu een beetje met hem mee, want hij heeft een nieuwe vlam ontmoet en volg de ontwikkelingen op de voet (op gepaste afstand, dat wel).

“hey Lieve Mila

Wat kan het leven toch raar lopen. Nooit gedacht dat we na al die jaren weer contact zouden krijgen. Die paar keer in de trein en pizzeria even gemakshalve vergeten, dat waren vluchtige ontmoetingen. Toen ik me inschreef op Facebook had ik geen flauw idee wie ik daar allemaal zou ontmoeten. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik  jou daar terug vond. De herinneringen komen nu ook weer terug. Eigenlijk alleen maar mooie herinneringen.

Weet je nog dat we ‘s avonds vaak op jouw kamer waren. Daar kon je dan ongestoord vertellen hoe onredelijk je leraren weer eens waren geweest of hoe vervelend een van je zussen zich weer gedragen hadden. Vaak ik ging dan nog even langs het tankstation om wat chocola of anders lekkers te halen. Ik herinner me wel dat we goed met elkaar konden praten, vraag me echter niet waar we het allemaal over hebben gehad, maar diepgang had het zeker.

Wat mijn leven (en of ze het willen of niet ook dat van mijn pap en mam) totaal op z’n kop gezet heeft was het andere eetgewoonte bij jullie thuis. Lekker met veel kruiden, heel anders dan bij ons thuis de hollandse kost. Dat was een verrijking. Het pasta gerecht met zalm heb ik nog vaak klaar gemaakt, niet zo lekker als bij jou thuis, maar het kwam in de buurt, de andere wisten toch niet hoe echt moest smaken. Of de lasagna, oh lekker. Weet je nog dat we bij ons thuis pizza’s gebakken hebben. Volgens mij ben ik toen koken leuk gaan vinden, daar hield ik me eerst totaal niet mee bezig. Door jou zijn we thuis ook veel lekkerder gaan koken, ik pushte mijn mam om ook meer kruiden te gaan gebruiken en dat doet ze tot op de dag van vandaag ook nog steeds. Nu ik aan die pasta denk, ik heb het recept ooit gehad en in een italiaans kookboek gestopt. Dat boek heb ik ooit aan iemand uitgeleend, weet niet meer aan wie en ben dus het recept kwijt. Kun je me dat nog een keer geven?

Toen de relatie uit raakte herinner ik me nu weer, belde je wel nog vaak en vroeg hoe het me ging. Ik hield me dan groot door te zeggen dat het wel ok ging maar dat was niet helemaal waar. Ik voelde me op dat moment weer ok omdat ik met je sprak en hoopte dat het weer “aan” zou raken, tegen beter weten in natuurlijk. Toch heeft dat bellen van jou mij wel geholpen het verdriet te verwerken.

Weet jij eigenlijk nog hoe het komt dat we elkaar helemaal uit het oog zijn verloren? Dat staat me helemaal niet meer bij.

En dan in één keer pats-boem ben je er weer. Het contact voelt direct weer als vanouds aan, maf eigenlijk. Je hebt elkaar zolang niet gezien of gesproken en toch is het net alsof we altijd contact hebben gehad, ik ben even een pakje sigaretten gaan halen lijkt het. Jij praat open en kwetsbaar en volgens mij geef ik mezelf nu pas voor de eerste keer echt bloot aan jou. Het is leuk om het verleden weer te koppelen aan het heden. We leren elkaar opnieuw en nu eigenlijk nog beter kennen. Ook de onuitgesproken gedachte van destijds krijgen nu een definitieve plek, stom hé. Niet dat ik er tot nu toe mee geworsteld heb, ik heb het wel verwerkt hoor maar ik heb vaak gedacht waarom en dat wordt nu steeds duidelijker.

Ik heb het eigenlijk nooit zo in de moderne communicatie gezien, vond dat veelal onpersoonlijk. Nu ik op Facebook zit en ook whatsapp heb merk ik toch dat je ook diepgang en fun kunt hebben digitaal. Zoals wij nu met elkaar berichtjes uitwisselen, is gewoon genieten. Leuk om weer contact te hebben.

Groetjes en dikke knuffel, Gijs.”

Ik zal maar eens snel dat pasta recept opsturen!

Heb vandaag genoten van de zon en een flesje wijn gedronken met Michel. Hij vertelde mij dat hij niet veel jeugdliefdes heeft gehad. Al heel jong viel hij in de armen van zijn vrouw en houden ze het al een hele tijd samen vol. Met ups and downs en af en toe vragen of ze er zo jong ook wel al echt klaar voor waren. Ik bewonder Michel, ik merk dat hij het niet altijd makkelijk heeft thuis. Maar hij gaat ervoor. Al zoeken we elkaar steeds meer op. Gedeelde smart is halve smart?

Ont-kussen

Niet iedereen voelt zich vrij op Facebook om te delen in gevoelens en gedachten. Ik wel.

Een dag of twee terug deelde in mijn gevoelens over het verlies van de twee vermiste broertjes. Via whatsapp ging ik met Chris de discussie aan over hoe naar de nasmaak van het verlies is doordat Nederland zich of achter de moeder schaart of achter de vader. Het vergrootglas van de sociale media heeft er een publieke aangelegenheid van gemaakt. Chris had zinnige opmerkingen en die heb ik meteen in mijn Facebook post geplakt met zijn naam erbij. Ik kreeg een whatsappje van hem of ik zijn naam even weg wilde halen omdat er een reden was waarom hij met mij sprak via whatsapp en niet via de openbaarheid van Facebook. Facebook is voor hem nog een beetje eng, gaf hij aan.

Ik heb het hele bericht weggehaald. En daarna er een post er over heen gedaan.

“In de online wereld zijn berichten weg te halen
alsof ze nooit hebben bestaan.
offline blijven woorden hangen en zullen blijven staan….in hoofden en harten. is verdriet niet zomaar uit te gummen. denken we daar ook eens aan.”

Chris reageerde prompt (ben ik niet zo van hem gewend trouwens) met de woorden:

“ik zie je bericht op Facebook over het kunnen weghalen van online berichten. Mooi verwoord. Maar wel even een offline check of het ook een soort ..tsja…statement is over mijn verzoek tot verwijderen van je vorige post?”

Waarop ik reageerde met: “nee joh, je reactie heeft me aangezet tot denken.” (ik vroeg me op dat moment wel af hoe groot het vergrootglas was van Chris op mijn berichten)

Chris: “Mila, dingen online hebben ECHT impact op real life. JIj verwijdert een post, maar de mensen die het al gelezen hebben, kunnen het niet ont-lezen. Net als dat woorden niet ont-zegd kunnen worden. Daarom moeten we nadenken voordat we iets zeggen…. We leven in een wegwerpmaatschappij, maar woorden en gevoelens zijn geen wegwerpartikelen…die zijn blijvend”

Zou ik Chris tuk hebben gehad door te zeggen dat Ont-kussen ook niet kan?

 

 

Nieuw begin

Facebook werkt beter dan dat programma Memories. Ik ben erg benieuwd hoeveel mensen elkaar weer opnieuw gevonden hebben via Facebook. “Niet om lang te hoeven duren, niet omdat ik je zo mis….”

Waarom zoek je oude vriendjes of vlammetjes op? Nieuwsgierigheid? Eenzaamheid? Geen idee. Niet iedereen is terug te vinden op Facebook en ik zou ook niet door iedereen gevonden willen worden.

Dit weekend kreeg ik van een Facebook een vriendschapsvoorstel uit een onverwachte hoek. Gijs. Mijn eerste vriendje. Ik heb er bijna een rekenmachine bij moeten halen om te bedenken hoe lang dat nu wel niet geleden was. Het online weerzien was geweldig. Alsof de tijd nooit stil had gestaan. Toch heeft het even geduurd om alle herinneringen weer boven water te krijgen. Gijs had zelfs nog een van mijn kaartjes bewaard die ik hem ooit gestuurd had. Ik kreeg de voorkant via de Facebook chat toegestuurd, nou, toen wilde ik ook weten wat er binnen in stond. Erg confronterend. Ik herkende mijn handschrift en mezelf in mijn woorden. Hij heeft de kaart nooit weg willen doen omdat hij hem zo open en kwetsbaar vond. En vooral lief.

Ik ben diegene geweest die een einde aan de verkering heeft gemaakt. Gijs heeft nooit begrepen waarom het kaarsje doofde. Ik heb nooit geweten dat hij het er echt moeilijk mee heeft gehad. Ik weet nog dat ik hem na het ‘uitmaken’ nog vaker belde om te horen hoe het hem verging. Dapper zei hij dan dat het goed met hem ging.

Het deed me wel wat om dit zo terug te horen. Nog mooier was om van Gijs te horen dat hij na een hele periode van vrijgezel te zijn geweest nu weer aan het daten is geslagen en dat zijn hart weer klopt voor iemand. En dat juist het afsluiten van die periode met mij voor hem een nieuw begin is. Niet dat hij al die jaren smachtend op me heeft zitten wachten of wegkwijnde van verdriet, nee, het waren vooral veel vragen waar op hij de antwoorden niet wist.

Zo schreef hij mij:

‘Het is leuk om gezamenlijk weer oude herinneringen en daarbij de emoties terug te halen. Een plekje in mijn hart wat voor jou gereserveerd was heeft weer een bewoner. Het voelt weer aan zoals vroeger.’

De avond na de chat, klom ik weer de zolder op en vond wat oude brieven van Gijs tussen mijn dagboeken. Er zat ook een kaartje bij, geschreven nadat het uitgeraakt was. De woorden: dat plekje in mijn hart blijft voor jou…..waren dus geen loze woorden.

Nou, hier is dus geen Anita Witzier aan te pas gekomen. Die memories hebben we zelf opgehaald. Ze zaten goed verborgen in onze harten en herinneringen.

Gijs heeft me beloofd om contact te houden. Nu ik deze blog schrijf zie ik een mail van hem binnen komen. Ik ben benieuwd wat hij nog meer te vertellen heeft!

music was my first love

Soms lijkt het alsof er voor mij geen middenweg is. Een vriendschap is dan alles of niets. Ik spring er bijna letterlijk boven op. Dat is natuurlijk prettig wanneer die ander dat ook zo voelt en ervaart. Dan zit de vriendschap even in een hype. Hier in het dorp een leuke meid ontmoet en we kletsen werkelijk de hele dag door: op het terras in de zon of via onze Phone. Je wilt elkaar gewoon leren kennen en het lijkt alsof er een wereld in te halen is. Claire heeft net als ik 2 kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd. Eens kijken of we die ook nog aan elkaar kunnen koppelen.

Maar misschien is zoveel haast niet nodig. Er is geen wereld in te halen, maar een wereld die we samen nog moeten ontdekken.

Naast die leuke dame uit het dorp nog een leuke man ontmoet. Een muzikant. Zijn muziek heeft me geraakt. Hij speelde op het terras waar ik samen met Claire een wijntje dronk. Ik meende het deuntje te herkennen en toen hij klaar was met zijn optreden heb ik even een praatje met hem gemaakt. Hij vertelde me over zijn verblijf in Amsterdam, een paar jaar terug. Hij had daar samengewoond met een vrouw die hij tijdens een inspiratie reis door India had leren kennen. Ze is helaas te jong overleden aan de gevolgen van borstkanker. De muziek die hij speelde was een ode aan haar. Zijn verhaal ontroerde me nog meer dan zijn melodie. Claire moest terug naar huis en ik heb nog een hele tijd met zijn man op het terras blijven zitten. Gewoon gepraat.

Opeens keek hij me aan en zei dat mijn openheid hem terug deed denken aan zijn geliefde van toen. En dat het lang geleden was dat iemand hem aan het praten had gekregen. Nu hoor ik deze zin wel vaker en soms kan ik dat zinnetje dan moeilijk op waarde schatten. Misschien is het mijn advocatenblik die mensen aan het praten zet?

Dit keer voelde ik aan dat het deze man menens was. Ik voelde me ook prettig bij het gesprek. En elke vriend is welkom. We hebben adressen uitgewisseld en natuurlijk onze telefoonnummers. Heb hem na onze ontmoeting bestookt met berichtjes. Over het deuntje in mijn hoofd. Met vragen of het goed met hem ging. Ik kreeg niet heel veel antwoorden terug en volgens mij is hij geen frequent telefoongebruiker. Heel af en toe krijg ik een berichtje met de woorden dat hij druk is maar dat hij zeker nog een keer wil bijkletsen…..

Ik moet dus wennen dat niet ieder zo’n tempo heeft als ik. Ik schat heel snel in of iemand te vertrouwen is en of iemand wel of niet leuk genoeg is om echt vrienden mee te worden. Ik denk dan altijd dat dit bij iedereen zo werkt. Nee, natuurlijk niet, sommige mensen kijken even de kat uit de boom voordat ze een stukje van zichzelf prijsgeven. Ik heb dan snel de neiging om als een puppy op de grond te gaan liggen op mijn rug om aan te geven: ik bijt niet. trust me.

Maar vertrouwen moet groeien. Vriendschap moet groeien. En ik moet leren om geduld te hebben. Misschien zijn die paar berichtjes die ik dan wel krijg heel veel meer waardevoller dan alle andere spam in mijn berichtenbox.

 

 

mijlenver

Als je naar van die romantische films kijkt, dan hoor je aan de muziek wanneer de hoofdrolspelers elkaar gaan kussen. Zij houdt haar hoofd een beetje scheef, haar lippen getuit.

Zo’n kus zie je van mijlenver aankomen.

Maar hoe zit dat met het ontstaan van vriendschappen? Wanneer staat het vast dat je vrienden bent of in ieder geval daarvoor wilt gaan? Natuurlijk moet zoiets groeien. Maar zouden daar ook muziekjes voor bestaan?

 

 

Een andere wereld..

Als kind droomde ik van elfjes die me mee zouden nemen naar een land waar alles zou fonkelen en stralen. Betoverend mooi. Een plek waar ik zou kunnen vliegen als een vogel en springen als een dolfijn in een prachtige zee.

Deze sprookjeswereld heb ik vaker omgetoverd tot een verhaal wat ik vertelde aan mijn kinderen. Hun ogen werden groot en ik zag ze letterlijk mijn wereld in duiken.

Ik droom nu af en toe nog steeds van een andere wereld. Een wereld die aanvoelt als een warme deken om mee heen, een briesje dat me aanraakt en een gelukzalig gevoel achterlaat. Een wereld waarin ik kan ontsnappen als ik me een uitgewrongen theedoek voel. Wanneer ik denk dat ik niks voorstel en er een zooitje van maak…

Sta ik daarom zo hard te scheppen in die achtertuin?

 

twee zielen

Vandaag op stap geweest! Een tijdje terug heb ik op het kennismakingsfeest hier in het dorp Sebastiaan ontmoet. Hij had me behoorlijk beet door zichzelf in perfect Frans aan me voor te stellen. Ik heb toen erg veel moeite gedaan om zonder te stamelen er ook een paar Franse volzinnen uit te persen, waarop hij lachend zei: “ach, het mag ook gewoon op z’n Hollands hoor!”

Heerlijk om deze bekende taal met iemand anders dan mijn man en kinderen te spreken hier in Frankrijk. Die avond was ik een beetje te lollig door al die Franse wijn en spraken toen af om een keer rustig kennis te maken. Sebastiaan werkt als marketingmanager voor de voetbalclub van Nice. Erg interessant. Weer een Nederlander die de huis en haard heeft verlaten om in Frankrijk een nieuw leven te beginnen. Naar het schijnt kan zijn vrouw haar draai niet helemaal vinden. Misschien moet ze ook gaan scheppen in mijn olijfboomgaard?

Zonder gekheid. Vandaag heerlijk geluncht met Sebastiaan. Ik ben op de hoogte van alle roddels hier uit het dorp. Ik had graag zijn vrouw ook ontmoet, maar zij had last van enorme migraine. (hoop dat het geen spanningen zijn van de heimwee). Met Sebastiaan voelde het zo enorm vertrouwd. Zou dat komen omdat we als Nederlanders op redelijk onbekend terrein zijn? Het leek alsof we nog uren hadden kunnen blijven uitbuiken na al dat heerlijke voedsel. Mijn verhalen en zijn verhalen wisselden elkaar af, net zoals onze blikken van verstandhouding. Ik heb er een maatje bij!

Een maatje waarmee ik de diepte in kan. Raar hè, dat je dat na twee ontmoetingen al weet? Onze lunch voelde een beetje zoals het liedje van Marco Borsato (waarvan ik maar twee zinnen ken, dus weet niet of het ook helemaal klopt). “ik lig op mijn rug in het zand, met een schouder naast me…”‘ en in mijn beleving hebben die mensen het dan over de zin van het bestaan en de dromen die ze koesteren. Nou, zo voelde dat dus. Ik heb nu net nog even een paar berichtjes met Sebastiaan uitgewisseld en gecheckt of hij dit alles ook zo heeft ervaren. Zijn antwoord was dat ik niet alles weg moet rationaliseren, maar gewoon moest genieten van de leuke dag en het fijne gevoel. Ik denk dat hij daarin gelijk heeft en meteen mijn zwakke punt gevonden heeft. Mooi, dat is vriendschap toch? Elkaars zwakke punten een beetje sterker maken!