Gisterenavond bijgekletst met mijn vriendin Karin. Hoe lang ken ik haar al? Bijna mijn hele leven, zo lijkt het. We halen jeugdherinneringen op terwijl we elkaar pas zo’n 3 jaar geleden ontmoet hebben via werk. Zij runt nog steeds haar eigen advocatenkantoor en ze is echt enorm goed in haar vak. Een vakvrouw met lef. Met Karin heb ik veel discussies gevoerd hoe het in de advocatuur beter zou kunnen met name ten aanzien van onze klanten. Gisterenavond was het gesprek anders. We hebben gelachen en zelfs een traan gelaten, gewoon via skype.
Typisch dat we het snel over ons lievelingsboek van vroeger hadden; “het onzichtbare licht” geschreven door Evert Hartman.
Voor Leny is het heel normaal dat zij soms lichtkransen ziet rondom mensen. Maar langzaamaan komt ze erachter dat dat helemaal niet zo gewoon is.
En dat is nog maar het begin, want ze krijgt ook nog allerlei nare visioenen en dromen. De mensen om haar heen begrijpen het niet en vinden het zelfs een beetje eng. Leny eigenlijk ook, maar ja… ze moet er toch mee leren leven.
Ik vertelde Karin dat er in het boek de passage voorkomt dat Leny wanneer ze bang is terwijl ze in bed ligt, gewoon 7 keer met haar hand vlak boven haar lichaam moet strijken. Dat trucje heb ik na dit boek ook wel een paar keer toegepast. Karin lag in een deuk: zij deed dat vroeger dus ook.
Karin vertelde me dat ze van een afstandje het verhaal tussen Chris en mij volgt en dat ze wil weten hoe het afloopt. Haar stem werd zacht met een serieuze doordringende ondertoon. Haar man Tom had ook een vriendschapsverzoek via Facebook gekregen van een oude vlam uit het verleden. Hij had het enorm leuk gevonden en Karin de Facebook pagina van zijn oude vlam laten zien. Achja, dat was prima toch? Hoeveel oude vlammen waren er nog tussen haar Facebook vrienden terug te vinden?
Ik zag dat Karin het even moeilijk kreeg. Tom wilde met deze dame van vroeger afspreken. Ze hadden namelijk een hoop in te halen en hij wilde de vriendschap weer aanhalen. Gewoon praten, wandelen, een kop koffie drinken. “weetje, Mila, ik vertrouw Tom wel in zijn onschuld, maar ik vertrouw haar niet…”
Dat bracht ons bij het onderwerp of Mannen en Vrouwen waar tussen het ooit vlamde überhaupt wel “gewone” vrienden kunnen zijn.
In plaats van de het trucje uit het boek van Evert Hartman besluiten we nu maar om een glas wijn te drinken en het leven te nemen zoals het op ons pad komt.
