Mijn lichaam lijkt te voelen
wat mijn hart al zo lang weet
maar niet durft toe te geven
Je ogen kijken me niet meer aan
ze willen mijn tranen niet zien
Je handen laten mijn lichaam koud
je warmt je niet meer
Mijn hart staat stil
het klopt niet meer
voor jou
Mijn woorden
lijken te verstommen
en komen niet meer aan
bij jou
Mijn oren
horen niet meer wat jij zegt
omdat je niet meer met me praat
Zijn we vergeten
dat er ooit liefde was?
Advertisements
Het gevoel dat je hebt,
als de liefde er is.
Dat je kunt leven van de liefde.
Weet je, dat gevoel,
zo bijzonder want het kan.
Het gevoel dat je hebt,
als de liefde tanende is.
Dat het uit je handen glipt.
Weet je, dat gevoel,
zo pijnlijk dat dat kan.
Het gevoel dat je hebt,
als de liefde weg is.
Dat je alleen op de wereld bent.
Weet je, dat gevoel,
zó echt… Wil je dan nog ooit ‘houden van’?
Liefde is net als je favoriete trui.
Ga maar na:
– als je ‘m te heet wast, krimpt-ie.
– als je ‘m te koud wast, blijft-ie vies.
– als je ‘m niet wast natuurlijk ook.
– als je te veel eet, past-ie niet meer.
– als je niet voorzichtig bent, krijgt-ie gaten.
– als-ie niet van goede kwaliteit is, slijt-ie snel.
Dat doet pijn.
Maar al met al ga je ‘m steeds minder dragen.
Uiteindelijk niet meer dragen.
En dan komt de dag dat je ‘m in een zak stopt en in de textielcontainer doet…
Dat doet pas echt pijn.
Je vraagt je af of je ooit nog zo’n mooie trui zal vinden…
Je vraag je af: waarom was dit eigenlijk mijn favoriete trui?
Misschien had ik die ene trui laatst toch niet moeten wegdoen?
Ja, bij nader inzien was die toch ook wel heel mooi.
Je kon ‘m te heet wassen, maakte allemaal niet uit.
Vuil pakte er niet op en slijten deed-ie ook al niet.
Oh wat stom, ik was mijn echte favoriet al kwijt…
Nee, een trui uitzoeken is al geen sinecure.