Ben er aan begonnen hoor, het boek van Isa Hoes. Of eigenlijk het boek van Antonie en Isa. Want ook al schrijft Antonie hier niet aan mee, het gaat wel over hem, is van hem….zijn leven was van hem.
Heb stiekem naar het einde gebladerd, gehoopt dat er een wending zou komen, zoals in Goede Tijden, Slechte Tijden. Dat hij er gewoon even uitgeschreven was.
Helaas was Antonie zijn eigen regisseur, maar dan iemand met weinig grip op zijn leven. Wat moet zoiets moeilijk zijn. De touwtjes in handen willen hebben, maar elke dag merken dat de touwtjes langzaam breken. Heeft hij zich als een marionet gevoeld, in de knoop geraakt?
Toen ik Antonie voor het eerste op televisie zag, toen was ik ook verkocht hoor. Die lach van hem! Schalks, jongensachtig en sexy.
En Isa. Ik lees je zinnen en ik voel je pijn. Wat moet jij eenzaam geweest zijn. De schijn hoog gehouden net zoals al die ballen die je in de lucht hield. De man die steeds verder uit je beeld verdween. Fade out….zeggen ze dat zo in de filmwereld?
Dag Isa, dag Antonie.
Hopelijk zien jullie elkaar weer.
Mila 2.0 