Lieve Chris,
Met enige verwondering las ik je Dinsdag blog. Ten eerste omdat ik me niet kan voorstellen dat jij je drukt maakt om de woorden van iemand op Facebook. Ik ken jullie relatie natuurlijk niet, maar volgens mij is die niet heel erg diepgaand. Jij blogt, net als ik, voornamelijk voor jezelf. Je kunt er je gevoel in kwijt. Jouw gevoel wat je op deze manier af en toe met me deelt (heerlijk!). Ook vind ik het fijn wanneer ik je af en toe online zie op Facebook en wanneer je reageert op mijn updates. Sporadisch, dat wel. Maar ieder zijn ding, denk ik dan. Dat is het mooie aan sociale media, voor iedereen is er wel een medium wat bij hem of haar past. (Net zoals de een het liefste met een vulpen schrijft en de ander met een dikke ballpoint)
Je blogs zijn kleine cadeautjes aan mij. Ik lees ze met genoegen en zoek naar de momenten in je tekst waarin ik mezelf kan herkennen. Ik geniet van de taferelen die zich afspelen in Huize Velterman. Ik merk dat jij je in je blogs helemaal bloot geeft, nog meer dan dat je in de mailtjes aan mij doet. Ik leer je op die manier weer vanuit een ander perspectief kennen. Ik zelf heb er nog wat moeite mee om heel persoonlijk in een blog te zijn, zal wel door mijn advocaten-achtengrond komen; ik ben er in ieder geval erg voorzichtig mee. Op Facebook ben ik vooral te vinden om op de hoogte te blijven van het leven van mijn vrienden in Nederland. Maar wees eerlijk: met echte vrienden heb je geen Facebook nodig. Die connectie is er ook zonder woorden. Zonder updates. Die bestaat uit gevoel en elkaar aanvoelen.
En Chris, ik vind het heerlijk dat je alleen op dinsdag blogt. Dat maakt mijn dinsdagen altijd heel speciaal.
Dikke kus, Mila!
Mila 2.0 