Jackpot

Vanuit mijn beroep heb ik alles op het gebied van echtscheiding wel gezien. “The sleeze and the dirt”, nog erger dan dat, maar ook mensen die met tranen in hun ogen en hand in hand weer naar buiten liepen.
Wat een pijn mensen elkaar aan doen in een huwelijk, van ontrouw tot desinteresse in de ander. Uit elkaar groeien, elkaar kwijt raken. Huwelijken die na een jaar al op de klippen liepen tot relaties die na 48 jaar huwelijk eindigden.Vanuit mijn achtergrond ben ik hard geworden en heb ooit zelfs de stelling opgeworpen ( tijdens een jaarlijkse meidenavond) dat elke man te verleiden is tot vreemdgaan. Een vrouw wellicht ook, maar die stelling konden wij als dames natuurlijk niet testen, behalve dan uit verhalen van een aantal ervaringsdeskundigen onder ons. Maar dan nog was het idee dat vrouwen niet verleid worden, op de manier zoals mannen zich dat laten gebeuren.

Een vrouw win je. Een man verleid je.

Misschien alleen een semantisch verschil, geen idee.

Waar ik naar toe wil met dit verhaal?

Ik ben een onverleidbare man tegengekomen. Niet dat ik enige poging gedaan heb om hem te verleiden. We kwamen elkaar weer tegen, na jaren van vriendschap. Ooit was hij enorm verliefd op me, zo vertelde hij mij. Ik herinner met dat ook nog wel. Hij was de perfecte beste vriend. Lief, aardig, grappig en nooit opdringerig. Hij was het bewijs dat vriendschap tussen meiden en jongens gewoon kon zonder dat er verliefdheid bij moest komen.

Ik heb er wel eens wakker van gelegen, waarom voelde ik geen honderdduizend vlinders voor deze jongen? Objectief bekeken was hij alles waarin een vriendje/partner zou moeten voldoen. Waarom is het niks geworden en koos ik voor de veel minder leuke jongens? Ik denk dat hij gewoon echt mijn beste maatje was en dat je op je beste maatje gewoon niet verliefd hoort te worden.
Voordat we naar Frankrijk gingen, zag ik hem opeens terug. Op een school reünie. Foto’s van zijn mooie gezin in zijn binnenzak. Ik keek erna, keek naar hem en voelde een onherkenbaar gevoel door mijn lichaam gaan. Alsof er net een enorme push was gegeven aan een ouderwetse flipperkast en de bal alle kanten op vloog om uiteindelijk door het gat te vallen zonder dat de flippers de bal tegen hadden kunnen houden. Het moment dat ik me realiseerde dat wanneer het vroeger anders was gelopen, het misschien wel hele andere foto’s waren geweest daar in zijn binnenzak. En aan de andere kant voelde ik blijheid, trots, en nog veel meer mooie dingen voor hem en zijn familie.
Ons gesprek was niet meer te stoppen, de reünie wel. We spraken af om elkaar weer eens te ontmoeten, om bij te praten. Om weer vrienden te worden. Wat nogal stom klinkt, want het leek wel alsof die vriendschap nooit was weggeweest.

We hebben via Facebook en mail contact gehouden en ik geef toe dat ik wat heb lopen hengelen naar zijn gevoelens voor mij. Of die er überhaupt nog waren. Misschien was ik wel meer op zoek en aan het hengelen naar mijn eigen gevoelens. Want wat was het leuk om hem weer te zien en wat overviel mij het gemiste kans gevoel.
Daarnaast zal er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: geen enkele man wil alleen maar vrienden zijn.

Ik ben er nu achter dat hij dat wel wil: alleen vrienden zijn. En ja, hij gaf toe meteen te snappen waarom hij toen verliefd op me was. Hij vertelde er ook bij dat zijn vrouw zich enigszins zorgen maakte over onze afspraak elkaar weer te ontmoeten.
Die ontmoeting was fijn. Goed. Hij gaf aan vriendschap te willen want dat was iets wat hij miste in zijn leven. Praten met mij haf hem een goed gevoel. Hij zei ook dat hij het nooit zou toelaten verliefd op me te worden. Ooit had hij zijn vrouw trouw beloofd en daar stond hij toen voor en nu nog steeds.
Ik pinkte een traantje weg, weer ging die flipperkastbal tekeer. Maar dit keer raakte de bal de jackpot. Ik had mijn beste vriend terug!